We gaan nog niet naar huis

De metro is iets wat ik alleen gebruik als ik op vakantie ben. Als lijn 6 hier ondergronds raakt en je stapt uit dan is er direct dat vakantiegevoel. Uitgangen naar 3 verschillende kanten en je hebt geen idee welke kant je op moet. Thuis kun je het je nog permitteren om maar half half op te zoeken waar je heen gaat, je komt er wel. In het buitenland werkt het helaas niet zo, zo was ik vandaag ook even aardig ontvreemd in een gebied waar ik al eens geweest was, alleen kwam ik nu van een andere kant. Ik heb er nu vier weken opzitten en Oslo maar het is nog steeds wennen, zeker als ik in het centrum kom. De dagelijkse pendelroute gaat van noord naar net iets boven de bruisende binnenstad. Hopelijk heb ik vanaf januari meer tijd om ook wat vaker naar beneden te duiken. 
 

Ik merk dat ik in de menigte zoek naar een bekend gezicht. Het lijkt me sterk om er een tegen te komen dus waarom ik het doe weet ik niet. Merk wel dat ik er weer behoefte aan heb om iemand van thuis echt te zien. Mensen zijn heel vriendelijk maar in een land waar je de taal niet van kent voel je je toch op sommige momenten buiten gesloten.

Morgen gaan we weer verder met het experiment. We waren vorige week iets te optimistisch en hebben niet alles in een keer afgemaakt. De dag erop leek ook geen succes, want het was hier herfstvakantie en dan ligt volgens mij half Noorwegen op z'n gat. Laat dat een les zijn voor de komende vakanties, en alles op tijd regelen. Dus zo op tijd naar bed en dan op tijd weer bij de vissen. Heb deze week schoonmaakdienst bij de vissen. Het is gelukkig niet erger dan de keuken schoonmaken op AL16, maar het duurt helaas wel de hele week. Dus maar even doorbijten ;)